Dlaczego fora dla nerwicowców nie pomagają




Jakiś czas temu, by ściągnąć na mojego niewidocznego bloga więcej osób, dołączyłam na Facebooku do grupy o nerwicy lękowej. Udzielałam się tam około miesiąca, czytałam niemal wszystkie posty, próbowałam doradzać. Z dnia na dzień coraz więcej myślałam o tej chorobie… I doszłam do wniosku, że nie czuję się z tym dobrze, a wręcz – czuję się coraz gorzej – i opuściłam grupę.
To nie było tak, że znów zaczęłam wpadać w nerwicę. Do tego mi było daleko, ale psychicznie mnie ta grupa dołowała. Dlaczego? Większość wpisów dotyczyła pytań o objawy („Czy wy też mieliście tak, że…?; Czy to normalne, że…, itd.) oraz o leki – kto co brał, jak działało, jakie skutki uboczne… Ten, kto wyszedł z nerwicy, wie, że to najgorsze pytania, jakie można zadawać. Powód? W nerwicy każdy objaw jest możliwy i nie ma sensu  porównywać się z innymi. Wbrew pozorom, to tylko chwilowo uspokaja, bo kiedy pojawi się kolejny objaw czy efekt uboczny leku, znów dana osoba o to zapyta. I tak w kółko. Pierwszą osobą, którą powinniśmy zadawać wspomniane wyżej pytania, jesteśmy my samo. To my sami musimy sobie zaufać i to nasza odpowiedź powinna być dla nas najważniejsza. „Tak, mam nerwicę i przy tej chorobie każdy objaw jest możliwy”; „Te same leki mogą powodować zupełnie inne objawy i skutki uboczne u różnych osób”.
Dołowały mnie też komentarze osób „walczących” z nerwicą od kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu lat. Również mogę napisać, że mam nerwicę od urodzenia (czyli już 35 lat), bo jak sięgam pamięcią, już od najmłodszych lat wiele moich zachowań i objawów na to wskazywało. Ale czy to komuś pomoże?? Osoba w głębokiej nerwicy zapyta: „Matko, aż tyle lat??? To znaczy, że to nieuleczalne…”.
Brednie. Tak samo jak stwierdzenie, że ktoś od kilkunastu lat „walczy” z nerwicą. Specjalnie piszę w cudzysłowie, bo kiedy ktoś rzeczywiście walczy z tą chorobą, trwa to o wiele krócej.
Do tego, o czym piszę, trzeba dojrzeć. Dojrzeć w tej chorobie. Sama popełniałam powyższe błędy, dlatego o tym wspominam. Może komuś uda się ich uniknąć i przyspieszyć tym samym swój powrót do zdrowia.
Trzymajcie się :)

Komentarze

  1. Joanna Zadrożna14 czerwca 2023 07:50

    Dla niektórych osób wyjście z domu może być trudne lub stresujące. Wizyty domowe psychologa to idealne rozwiązanie dla tych, którzy preferują terapię w przyjaznym środowisku swojego domu. Na stronie https://psycholog-ms.pl/wizyty-domowe/ dowiesz się więcej o możliwościach wizyt domowych. Skorzystaj z tej dogodnej opcji i zapewnij sobie terapię, która dostosowana jest do Twoich potrzeb i komfortu.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co mi POMOGŁO wyjść z nerwicy

W kilku punktach: 1. Zaakceptuj to, jak źle się czujesz. Nie walcz z tym, jest jak jest. Ciesz się każdą lepszą chwilą i nie załamuj się, że dlaczego skoro już było lepiej, znów masz jakiś objaw/myśl. Masz teraz nerwicę i masz prawo (a nawet obowiązek ;) ) się tak czuć. Z tym wiąże się akceptacja każdej myśli lękowej i objawu. Jest, to jest – trudno. Jest, bo masz nerwicę i dopóki ni wyzdrowiejesz, będziesz się źle czuć. W żadnym razie nie przywiązuj do tej myśli/objawu większej uwagi. Wiadomo, że prowadzi to tylko do nakręcania lękowego koła. 2. Jak najlepiej poznaj wroga, czyli czytaj o nerwicy, oglądaj filmy na ten temat. Ale uwaga – skup się tylko na takich frazach, jak: wyjście z nerwicy, jak wygrałem z chorobą, itp. Nie czytaj o lekach, objawach, przyczynach – bo u każdego są inne. Nie porównuj się z innymi, np. „ona wyzdrowiała, bo chorowała krócej”, czy „on sobie poradził, bo ma silny charakter, a ja jestem taki słaby i nie dam rady”. Ja bardzo polecam filmiki na
Czytaj więcej

„Nie wierzę, że nerwica może minąć”

Obraz
Tak myśli wielu z was i tak myślałam ja, gdy byłam w stanie lękowym. Porównywałam swoje objawy z objawami innych, czytałam historie ludzi, którzy chorowali od 10-20 lat. Byłam przerażona! Co, jak? 20 lat w takim stanie? W nerwicy każdy dzień to walka o przetrwanie, a miałam tak się czuć tyle lat? Nie wyobrażałam sobie tego, nie miałam już siły. Z drugiej strony informacja o tym, że można tyle chorować, w jakimś sensie mnie pocieszała, bo oznaczała, że ci ludzie, choć każdego dnia walczyli przecież o życie, wciąż żyli… Moim zdaniem niemożliwe jest zrozumienie, na czym polega to zaburzenie i mimo wszystko tkwienie w nim tyle lat. Tak długo chorujący po prostu nie mają pojęcia, na co chorują, a kiedy się dowiadują, nie wiedzą, jak sobie z tym radzić. Nie wierzę, że jeśli ktoś już wie, nadal będzie tkwił w tym gównie. NIE WIERZĘ. Jednak samo zrozumienie nerwicy nie jest równoznaczne z wyleczeniem. Jest jednak pierwszym krokiem na tej długiej drodze. Odburzanie się nie jest łatwym
Czytaj więcej