Dlaczego ja?



Dlaczego ja? Dlaczego mnie to spotkało? Za jakie grzechy?
Chyba każdy z nerwicowców nie raz zadawał sobie takie pytania. Ja wielokrotnie. Czytałam o przyczynach nerwicy lękowej i dowiedziałam się, że może być uwarunkowana genetycznie (dziadek miał, mama być może też). Że może dotknąć wszystkich, ale najczęściej występuje u osób wrażliwych, nieśmiałych i niepewnych siebie. Czyli jakich? Moim zdaniem najlepszych, jakie chodzą po tym łez padole. Wiem, że myślisz o sobie w jak najgorszych słowach: „jestem do niczego”, „jestem słaby, beznadziejny”, „nie zniosę już tego dłużej, nie wiem, jak inni ze mną wytrzymują”, „nie zasługuję na nic dobrego”, „nikt mnie nie pokocha, a nawet jak pokocha, i tak mnie zostawi”, „nigdy nie uda mi się wyzdrowieć”, „jestem psychiczna/-y”, „nie wytrzymam już tego”. Wiem, bo w STANIE LĘKOWYM myślałam tak samo. Ale to gówno prawda. Nerwica lękowa dopada najlepszych, najbardziej kochanych ludzi. Takich, którzy się przejmują – sobą, innymi, światem. Perfekcjonistów, którzy chcą zmienić świat na lepsze. Wrażliwców, którzy nie mogą znieść bólu tego świata. Kiedy o tym myślę, przypomina mi się John Coffey z „Zielonej mili”, który mówi: „Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas”.
Nie wierzę, że ktoś, kto ma wszystko w dupie, niczym się nie przejmuje i nie patrzy na innych w swoim dążeniu do szczęścia, zachoruje na nerwicę. (Dlatego też przy wychodzeniu z zaburzenia w psychoterapiach stosuje się m.in. metodę Gestalt, która mówi o życiu „tu i teraz”, nie zamartwianiu się tym, co było i będzie.)
Jeśli masz nerwicę, nie daj sobie i innym wmówić, że jesteś gorszy. To nieprawda, jesteś lepszy od innych i... przez to chorujesz…

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co mi POMOGŁO wyjść z nerwicy

W kilku punktach: 1. Zaakceptuj to, jak źle się czujesz. Nie walcz z tym, jest jak jest. Ciesz się każdą lepszą chwilą i nie załamuj się, że dlaczego skoro już było lepiej, znów masz jakiś objaw/myśl. Masz teraz nerwicę i masz prawo (a nawet obowiązek ;) ) się tak czuć. Z tym wiąże się akceptacja każdej myśli lękowej i objawu. Jest, to jest – trudno. Jest, bo masz nerwicę i dopóki ni wyzdrowiejesz, będziesz się źle czuć. W żadnym razie nie przywiązuj do tej myśli/objawu większej uwagi. Wiadomo, że prowadzi to tylko do nakręcania lękowego koła. 2. Jak najlepiej poznaj wroga, czyli czytaj o nerwicy, oglądaj filmy na ten temat. Ale uwaga – skup się tylko na takich frazach, jak: wyjście z nerwicy, jak wygrałem z chorobą, itp. Nie czytaj o lekach, objawach, przyczynach – bo u każdego są inne. Nie porównuj się z innymi, np. „ona wyzdrowiała, bo chorowała krócej”, czy „on sobie poradził, bo ma silny charakter, a ja jestem taki słaby i nie dam rady”. Ja bardzo polecam filmiki na
Czytaj więcej

Dlaczego fora dla nerwicowców nie pomagają

Jakiś czas temu, by ściągnąć na mojego niewidocznego bloga więcej osób, dołączyłam na Facebooku do grupy o nerwicy lękowej. Udzielałam się tam około miesiąca, czytałam niemal wszystkie posty, próbowałam doradzać. Z dnia na dzień coraz więcej myślałam o tej chorobie… I doszłam do wniosku, że nie czuję się z tym dobrze, a wręcz – czuję się coraz gorzej – i opuściłam grupę. To nie było tak, że znów zaczęłam wpadać w nerwicę. Do tego mi było daleko, ale psychicznie mnie ta grupa dołowała. Dlaczego? Większość wpisów dotyczyła pytań o objawy („Czy wy też mieliście tak, że…?; Czy to normalne, że…, itd.) oraz o leki – kto co brał, jak działało, jakie skutki uboczne… Ten, kto wyszedł z nerwicy, wie, że to najgorsze pytania, jakie można zadawać. Powód? W nerwicy każdy objaw jest możliwy i nie ma sensu   porównywać się z innymi. Wbrew pozorom, to tylko chwilowo uspokaja, bo kiedy pojawi się kolejny objaw czy efekt uboczny leku, znów dana osoba o to zapyta. I tak w kółko. Pierwszą osobą,
Czytaj więcej

„Nie wierzę, że nerwica może minąć”

Obraz
Tak myśli wielu z was i tak myślałam ja, gdy byłam w stanie lękowym. Porównywałam swoje objawy z objawami innych, czytałam historie ludzi, którzy chorowali od 10-20 lat. Byłam przerażona! Co, jak? 20 lat w takim stanie? W nerwicy każdy dzień to walka o przetrwanie, a miałam tak się czuć tyle lat? Nie wyobrażałam sobie tego, nie miałam już siły. Z drugiej strony informacja o tym, że można tyle chorować, w jakimś sensie mnie pocieszała, bo oznaczała, że ci ludzie, choć każdego dnia walczyli przecież o życie, wciąż żyli… Moim zdaniem niemożliwe jest zrozumienie, na czym polega to zaburzenie i mimo wszystko tkwienie w nim tyle lat. Tak długo chorujący po prostu nie mają pojęcia, na co chorują, a kiedy się dowiadują, nie wiedzą, jak sobie z tym radzić. Nie wierzę, że jeśli ktoś już wie, nadal będzie tkwił w tym gównie. NIE WIERZĘ. Jednak samo zrozumienie nerwicy nie jest równoznaczne z wyleczeniem. Jest jednak pierwszym krokiem na tej długiej drodze. Odburzanie się nie jest łatwym
Czytaj więcej