„Samotność, to taka straszna trwoga…”




Dziś będzie o samotności w nerwicy. Bo nawet jeśli otaczamy się ludźmi, którzy chcą nam pomóc, tak naprawdę jesteśmy w tym zaburzeniu wyobcowani. Bo nikt, kto sam tego nie przeżył, nie potrafi sobie wyobrazić, jak to jest psychicznie (a nam się wydaje, że i fizycznie), umierać.
Kiedy ja przechodziłam najgorszy okres, byłam całkowicie sama. Odsunęłam się od wszystkich. Nie chciałam obarczać innych swoim nieszczęściem. Nie chciałam, żeby mieli mnie za wariatkę i wiedziałam, że i tak mi nie pomogą. A stety – niestety nie znałam nikogo, kto przez to przeszedł i naprawdę mógł mi pomóc.
Podczas pierwszego epizodu (12 lat temu), o swoim zaburzeniu gadałam wszystkim. To była jedyna sprawa, o której potrafiłam wtedy mówić. Teraz – już bardziej doświadczona – wiedziałam, że nie ma to sensu i choć niektórym chciałam coś napomknąć, powstrzymywałam się. Każdy ma swoje problemy, etc….
Problem polegał na tym, że chciałam/wymagałam pomocy od mojego męża, który częściowo doprowadził do mojej nerwicy.
Dzwoniłam do niego i pytałam, czy ja się w końcu poczuję lepiej, czy ciągle będzie tak źle? Potrzebowałam jedynie, żeby mi powiedział, że to przejściowe. I choć nie wierzyłam wtedy, że to minie, jego słowa mi pomagały. Gdy natomiast odpowiadał, że może powinnam zmienić leki lub iść do szpitala, moja panika kilkakrotnie wzrastała.
Na tym jego pomoc się kończyła. Sam od siebie nie zrobił nic, żeby mnie wesprzeć. Nie czytał podsuwanych przeze mnie artykułów. Gdy prosiłam go po atakach paniki, żeby nie jechał do pracy, bo źle się czuję, zostawał na kilka godzin i siedział ze mną zirytowany, a nawet wkurwiony. A ja się czułam wtedy jeszcze gorzej, błagając całą sobą o przytulenie, a otrzymując jedynie potwierdzenie, że jestem do niczego. Niestety, ale nigdy mu tego nie zapomnę…
Mimo tego jego postawa pokazała mi, że nikt – oprócz mnie samej – mi nie pomoże. I kiedy np. kolejny raz miałam dzwonić do niego z pytaniem, czy mi się poprawi, albo prosić go, żeby gdzieś nie szedł, tylko został ze mną, bo źle się czuję, odpuszczałam sobie. Bo po co – przecież nawet jak zostanie, to będzie na mnie zły.
Zazdroszczę wszystkim, którzy mają wsparcie w najbliższych w nerwicy. Na pewno takim osobom jest łatwiej, bo nerwica to również wołanie o zauważenie, zaopiekowanie się. Doceniajcie to, bo macie wokół siebie wspaniałych ludzi! Wiadomo, że nie rozumieją przez co przechodzicie, ale CHCĄ wam pomóc i to się liczy.
A dla tych całkiem samotnych – dacie radę i wyjdziecie z tego jeszcze silniejsi. Macie moje słowo.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co mi POMOGŁO wyjść z nerwicy

W kilku punktach: 1. Zaakceptuj to, jak źle się czujesz. Nie walcz z tym, jest jak jest. Ciesz się każdą lepszą chwilą i nie załamuj się, że dlaczego skoro już było lepiej, znów masz jakiś objaw/myśl. Masz teraz nerwicę i masz prawo (a nawet obowiązek ;) ) się tak czuć. Z tym wiąże się akceptacja każdej myśli lękowej i objawu. Jest, to jest – trudno. Jest, bo masz nerwicę i dopóki ni wyzdrowiejesz, będziesz się źle czuć. W żadnym razie nie przywiązuj do tej myśli/objawu większej uwagi. Wiadomo, że prowadzi to tylko do nakręcania lękowego koła. 2. Jak najlepiej poznaj wroga, czyli czytaj o nerwicy, oglądaj filmy na ten temat. Ale uwaga – skup się tylko na takich frazach, jak: wyjście z nerwicy, jak wygrałem z chorobą, itp. Nie czytaj o lekach, objawach, przyczynach – bo u każdego są inne. Nie porównuj się z innymi, np. „ona wyzdrowiała, bo chorowała krócej”, czy „on sobie poradził, bo ma silny charakter, a ja jestem taki słaby i nie dam rady”. Ja bardzo polecam filmiki na
Czytaj więcej

Dlaczego fora dla nerwicowców nie pomagają

Jakiś czas temu, by ściągnąć na mojego niewidocznego bloga więcej osób, dołączyłam na Facebooku do grupy o nerwicy lękowej. Udzielałam się tam około miesiąca, czytałam niemal wszystkie posty, próbowałam doradzać. Z dnia na dzień coraz więcej myślałam o tej chorobie… I doszłam do wniosku, że nie czuję się z tym dobrze, a wręcz – czuję się coraz gorzej – i opuściłam grupę. To nie było tak, że znów zaczęłam wpadać w nerwicę. Do tego mi było daleko, ale psychicznie mnie ta grupa dołowała. Dlaczego? Większość wpisów dotyczyła pytań o objawy („Czy wy też mieliście tak, że…?; Czy to normalne, że…, itd.) oraz o leki – kto co brał, jak działało, jakie skutki uboczne… Ten, kto wyszedł z nerwicy, wie, że to najgorsze pytania, jakie można zadawać. Powód? W nerwicy każdy objaw jest możliwy i nie ma sensu   porównywać się z innymi. Wbrew pozorom, to tylko chwilowo uspokaja, bo kiedy pojawi się kolejny objaw czy efekt uboczny leku, znów dana osoba o to zapyta. I tak w kółko. Pierwszą osobą,
Czytaj więcej

„Nie wierzę, że nerwica może minąć”

Obraz
Tak myśli wielu z was i tak myślałam ja, gdy byłam w stanie lękowym. Porównywałam swoje objawy z objawami innych, czytałam historie ludzi, którzy chorowali od 10-20 lat. Byłam przerażona! Co, jak? 20 lat w takim stanie? W nerwicy każdy dzień to walka o przetrwanie, a miałam tak się czuć tyle lat? Nie wyobrażałam sobie tego, nie miałam już siły. Z drugiej strony informacja o tym, że można tyle chorować, w jakimś sensie mnie pocieszała, bo oznaczała, że ci ludzie, choć każdego dnia walczyli przecież o życie, wciąż żyli… Moim zdaniem niemożliwe jest zrozumienie, na czym polega to zaburzenie i mimo wszystko tkwienie w nim tyle lat. Tak długo chorujący po prostu nie mają pojęcia, na co chorują, a kiedy się dowiadują, nie wiedzą, jak sobie z tym radzić. Nie wierzę, że jeśli ktoś już wie, nadal będzie tkwił w tym gównie. NIE WIERZĘ. Jednak samo zrozumienie nerwicy nie jest równoznaczne z wyleczeniem. Jest jednak pierwszym krokiem na tej długiej drodze. Odburzanie się nie jest łatwym
Czytaj więcej