Niech to będzie dobry rok



Tak jak nie lubię zabawy sylwestrowej, nie lubię też 1 stycznia. Na ulicach pusto, cicho, jakby świat wymarł. I to poczucie, że jestem o kolejny rok starsza.
Nie będę ukrywać, że w ten noworoczny czas czuję niepokój przechodzący w lęk. Jaki będzie ten rok? CO się zmieni?
U mnie w pracy zapowiadają się spore zmiany i póki co nie wiem, czy na lepsze.
Obawiam się też lata i planów mojego męża na wyjazd zagranicę. No niestety, ale mojej klaustrofobii się nie wyzbyłam i z jej powodu panicznie boję się lecieć samolotem. Gdybym tylko miała pewność, że benzo zaradzą, nie ma sprawy, mogę łyknąć nawet kilka :P
Nie chcę, by moi mali chłopcy widzieli panikującą matkę. To, że oni mogliby kiedyś mieć przeze mnie nerwicę, to mój najgorszy koszmar.
Nie uważam mimo wszystko, że to, że jakieś lęki we mnie pozostały, powoduje, że nadal mam nerwicę. Tak niektórzy mogliby powiedzieć. Że ona wciąż we mnie jest, przyczajona, czekająca na najlepszy moment, by zaatakować. No cóż, rozczaruję ich, bo ja tego nie czuję. Każdy ma jakieś lęki, a to, jak ja się teraz czuję, a jak czułam się dwa lata temu, to dzień do nocy.
W nadchodzącym roku życzyłabym sobie jednak „ugłaskania” tej klaustrofobii. Może nawet polubienia jej ;)? Tak na dobry początek. A później zobaczymy, czy się zaprzyjaźnimy ;)
Wam życzę spokoju, pewności siebie i akceptacji. Bo wszystko się da, tylko potrzeba na to czasu.
Szczęśliwego Nowego Roku!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co mi POMOGŁO wyjść z nerwicy

W kilku punktach: 1. Zaakceptuj to, jak źle się czujesz. Nie walcz z tym, jest jak jest. Ciesz się każdą lepszą chwilą i nie załamuj się, że dlaczego skoro już było lepiej, znów masz jakiś objaw/myśl. Masz teraz nerwicę i masz prawo (a nawet obowiązek ;) ) się tak czuć. Z tym wiąże się akceptacja każdej myśli lękowej i objawu. Jest, to jest – trudno. Jest, bo masz nerwicę i dopóki ni wyzdrowiejesz, będziesz się źle czuć. W żadnym razie nie przywiązuj do tej myśli/objawu większej uwagi. Wiadomo, że prowadzi to tylko do nakręcania lękowego koła. 2. Jak najlepiej poznaj wroga, czyli czytaj o nerwicy, oglądaj filmy na ten temat. Ale uwaga – skup się tylko na takich frazach, jak: wyjście z nerwicy, jak wygrałem z chorobą, itp. Nie czytaj o lekach, objawach, przyczynach – bo u każdego są inne. Nie porównuj się z innymi, np. „ona wyzdrowiała, bo chorowała krócej”, czy „on sobie poradził, bo ma silny charakter, a ja jestem taki słaby i nie dam rady”. Ja bardzo polecam filmiki na
Czytaj więcej

Dlaczego fora dla nerwicowców nie pomagają

Jakiś czas temu, by ściągnąć na mojego niewidocznego bloga więcej osób, dołączyłam na Facebooku do grupy o nerwicy lękowej. Udzielałam się tam około miesiąca, czytałam niemal wszystkie posty, próbowałam doradzać. Z dnia na dzień coraz więcej myślałam o tej chorobie… I doszłam do wniosku, że nie czuję się z tym dobrze, a wręcz – czuję się coraz gorzej – i opuściłam grupę. To nie było tak, że znów zaczęłam wpadać w nerwicę. Do tego mi było daleko, ale psychicznie mnie ta grupa dołowała. Dlaczego? Większość wpisów dotyczyła pytań o objawy („Czy wy też mieliście tak, że…?; Czy to normalne, że…, itd.) oraz o leki – kto co brał, jak działało, jakie skutki uboczne… Ten, kto wyszedł z nerwicy, wie, że to najgorsze pytania, jakie można zadawać. Powód? W nerwicy każdy objaw jest możliwy i nie ma sensu   porównywać się z innymi. Wbrew pozorom, to tylko chwilowo uspokaja, bo kiedy pojawi się kolejny objaw czy efekt uboczny leku, znów dana osoba o to zapyta. I tak w kółko. Pierwszą osobą,
Czytaj więcej

„Nie wierzę, że nerwica może minąć”

Obraz
Tak myśli wielu z was i tak myślałam ja, gdy byłam w stanie lękowym. Porównywałam swoje objawy z objawami innych, czytałam historie ludzi, którzy chorowali od 10-20 lat. Byłam przerażona! Co, jak? 20 lat w takim stanie? W nerwicy każdy dzień to walka o przetrwanie, a miałam tak się czuć tyle lat? Nie wyobrażałam sobie tego, nie miałam już siły. Z drugiej strony informacja o tym, że można tyle chorować, w jakimś sensie mnie pocieszała, bo oznaczała, że ci ludzie, choć każdego dnia walczyli przecież o życie, wciąż żyli… Moim zdaniem niemożliwe jest zrozumienie, na czym polega to zaburzenie i mimo wszystko tkwienie w nim tyle lat. Tak długo chorujący po prostu nie mają pojęcia, na co chorują, a kiedy się dowiadują, nie wiedzą, jak sobie z tym radzić. Nie wierzę, że jeśli ktoś już wie, nadal będzie tkwił w tym gównie. NIE WIERZĘ. Jednak samo zrozumienie nerwicy nie jest równoznaczne z wyleczeniem. Jest jednak pierwszym krokiem na tej długiej drodze. Odburzanie się nie jest łatwym
Czytaj więcej